A glimpse of my journey into motherhood

Op het moment dat een kind wordt geboren, wordt ook de moeder geboren.

Ze heeft nooit eerder bestaan.

De vrouw bestond, maar de moeder nooit.

Een moeder is iets absoluut nieuws.

– Osho

Toen ik nog een klein meisje van rond de 6 jaar was mocht ik in het vriendenboekje van mijn zus schrijven. Een vraag die vaak in een vriendenboekje staat is: Wat wil je later worden? De één vulde brandweerman in, de andere piloot of juf. Al van kleins wist ik het antwoord op deze vraag: Mama. Ik wilde later mama worden. Door de jaren heen heb ik verschillende beroepen gehad, maar toen ik op mijn 30e nog vrijgezel was werd ik toch wat angstig dat ik mijn droom misschien niet kon verwezenlijken. De optie om Bewust Alleenstaande Moeder (BAM) te worden heb ik verkend en was er vrij zeker van dat dit een uitkomst zou kunnen bieden. Totdat ik mijn huidige partner leerde kennen. De ´haast´ was eraf en ik begon zelfs te twijfelen over mijn kinderwens, want ben ik misschien (nog) te egoïstisch? Kan ik mijn kindje wel alles geven wat het nodig heeft? En nog belangrijker, zou het ons gegund zijn? Ik had al jong besloten dat ALS ik ooit moeder mocht worden, dat een goede en stabiele basis belangrijk zou zijn. Een soort voorwaarden waaraan ik en mijn partner moesten voldoen. Achteraf gezien denk ik daar nu wel iets anders over, maar op dat moment was het mijn waarheid en voelde ik mij al heel verantwoordelijk voor het kindje dat nog niet eens in de maak was.

Naarmate onze relatie groeide, groeide mijn vertrouwen en ook het gevoel van moeder willen worden. Toen mijn spiraaltje aan vervanging toe was, twijfelden we of er een nieuwe geplaatst moest worden. Ik heb best veel last gehad van dit ding, dus misschien was het ook wel fijn om even niets in mijn lijf te hebben. Er zijn tenslotte meerdere manieren om jezelf te beschermen. Eenmaal bij de gynaecoloog wilde ze het spiraaltje controleren maar doordat ze er aan zat, schoot ik omhoog van de pijn. Terwijl ik bovenin die stoel was gekropen, hoorde ik de gynaecoloog zachtjes lachen. Toen ik mijn samengeknepen ogen weer opende uit nieuwsgierigheid naar het gelach, zag ik tot mijn verbazing dat ze iets in haar hand had. “Nou, nu hoef je in ieder geval niet meer na te denken of je hem eruit wil halen of niet, want hier is ie al!”, zei ze. We moesten allebei hard lachen, want dit had ze nog nooit meegemaakt. De keus was in ieder geval gemaakt en ik besloot ter plekke dat ik geen nieuwe spiraal wilde, maar eerst mijn lichaam zonder enige vorm van anticonceptie wilde ervaren. Mijn partner vond dit helemaal prima en we bedachten dat het misschien wel fijn was om zonder “druk” te kijken hoe het zou lopen. Ergens was ik er van overtuigd dat ik niet zomaar zwanger kon raken, maar niks was minder waar toen ik 3 maanden later een positieve test in mijn handen had.

Ik heb zo lang gefantaseerd over dit moment, over alles wat ik zou voelen: blijdschap, liefde en een en al euforie. Maar toen het moment eenmaal daar was voelde ik me natuurlijk blij en dankbaar, maar er kwam ook een soort angst over me heen. Een overweldigend gevoel waarin ik ineens twijfelde aan alles…. Kan ik dit wel? Wil ik dit wel echt? En straks gaat het niet goed? Een stroom aan gedachten en gevoelens. Toen ik eenmaal een beetje was bijgekomen, overheerste het gevoel van geluk en blijdschap. Dit werd versterkt bij de eerste echo en de tranen biggelden over mijn wangen bij het horen van het hartje. Er is geen mooier geluid dan het kloppen van het hartje van je kindje. Mijn hart stroomde over van liefde. De angst bleef overigens, want nu ik eenmaal zwanger was, was ik als de dood om ons kindje kwijt te raken. De onzekerheid nam mij langzaam maar zeker over.

Mijn grootste wens was uitgekomen, maar ondanks mijn groeiende liefde voor dit kleine mensje, groeide mijn onzekerheid en angst ook. En naast al deze gevoelens, was ik non-stop misselijk. Ik kon alleen maar liggen, want ik was intens moe en elke beweging zorgde voor een golf van beroerdheid met overgeven als gevolg. Ik had al jarenlang last van migraine aanvallen en deze namen helaas toe en de medicatie daarvoor mocht ik niet meer innemen. Het was overleven in plaats van genieten.

Mijn hele rooskleurige beeld van zwanger zijn viel in duigen en ik betrapte mezelf op vervelende gedachten. Gedachten over dat ik niet meer zwanger wilde zijn, terwijl ik dat in mijn hart absoluut niet zo voelde. Ik was in conflict met mezelf en dacht dat het slecht voelen nooit over zou gaan. Ik voelde me daardoor nu al een slechte moeder, want wie heeft nou zulke gedachten en hoe kan ik ervoor zorgen dat ik voldoende (gezond) eten binnen krijg. Ik leefde van dag tot dag en hield me vast aan de 12 weken grens, want daarna zou het beter moeten gaan. Ik bereikte de 12 weken en was dolgelukkig, omdat de kans op een miskraam kleiner was geworden. Ik had gesprekken gehad met een psycholoog over mijn angsten en het ging langzamerhand iets beter. Psychisch gezien dan, want lichamelijk was ik nog steeds kots- en kostmisselijk. Ging dit dan nooit voorbij?

Pas toen ik 20 weken zwanger was voelde ik mij eindelijk beter en kreeg ik mijn energie weer terug. Oh man wat was in de wolken, want ik kon weer genieten. Zelfs toen er bekkeninstabiliteit werd geconstateerd en ik dagelijks pijn had, stond het genieten voorop. Ik vond het heerlijk om zwanger te zijn, om het getrappel in mijn buik te voelen en die verbinding mijn kindje te ervaren. De overige maanden vlogen voorbij en na flink wat sessies bij de bekkenfysio (en aanpassingen), voelde ik me top. Om de laatste restjes angst (angst voor het bevallen) op te lossen en meer vertrouwen te krijgen in mijn lichaam besloot ik, op aanraden van de verloskundige, de cursus HypnoBirthing te volgen. Deze cursus heeft ervoor gezorgd dat mijn angst verdween en ik vol vertrouwen uitkeek naar de bevalling. Na ruim 8 maanden was ik er helemaal klaar voor en had ik zelfs zin in de bevalling. De laatste spulletjes werden gekocht, het kamertje werd afgemaakt en ik las de nodige boeken om mij voor te bereiden op de komst van ons meisje.

Van mij had ze nog maanden mogen blijven zitten, want voor mijn gevoel was ik 4/5 maanden kwijt geraakt. Maanden waarin ik amper heb kunnen genieten van ons meisje in mijn buik, maanden waarin ik zo zoekende was en me heel alleen heb gevoeld in dit proces. Want ik moest toch blij zijn? Je bent toch zwanger? Natuurlijk was ik blij, maar dat deed niks af van hoe ziek ik me heb gevoeld. Na een zwangerschap van ruim 40 weken werd ons prachtige meisje Mae- Rose geboren. Ik was er helemaal klaar voor en ik had zo’n zin in ons leven als gezin. Vanaf de geboorte huilde ons meisje veel, erg veel. Als nieuwbakken ouders dachten we dat dit hoorde, zo’n kleine baby huilt natuurlijk. Je moet je baby nog leren kennen, je bent onzeker en ook als partners heb je er ineens een rol bij. Het zal er allemaal wel bij horen. Ook het spugen, een mondje terug geven, dat hoorde er allemaal bij. We moesten haar kleren meerdere malen per dag verschonen, want alles zat onder de spuug. Hele golven kwamen eruit. De hydrofiel doeken waren niet aan te slepen. En ze wilde niet liggen, niet slapen. Ze wilde alleen maar gedragen worden, op mama slapen en aan de borst. Ook dat ging moeizaam, de borstvoeding. Want waar ik lang dacht dat ik te weinig productie had of te dunne melk, bleek ik juist overproductie te hebben. Dit verergerde het spugen.

Toen ook nog eens bleek dat ons meisje niet voldoende groeide, 24/7 onrustig was en wel erg veel huilde/ krijste op een dag, werden we doorverwezen naar de kinderarts. Hier bleek dat ze een zware vorm van reflux had en dat haar keeltje geïrriteerd en rood was door al het omhoog komende maagzuur. We kregen medicatie wat na een tijdje gelukkig hielp en ons weer wat ademruimte gaf. Ons meisje voelde zich eindelijk weer wat beter en wat zat er onder al dat huilen, een lief, vrolijk en grappig meisje. Mijn meisje.

Haar eerste levensjaar bestond uit zorgen om haar groei, 24/7 dragen, oververmoeidheid, doktersbezoeken en overleven. Wat niet wil zeggen dat ik op momenten niet intens kon genieten van ons meisje, ik heb heel bewust genoten van alle mooie momenten en mijlpalen.

Ik was zo intens blij met haar in ons leven en ik vind het moederschap geweldig. Maar het was zwaar, heel zwaar. Ik vond het ook moeilijk om te zien dat het er bij anderen anders aan toe ging. Dat zij wel met de kleine konden lunchen, een rondje in de kinderwagen konden lopen of met de auto op pad. Bij ons konden dat soort dingen niet. Het liep allemaal zo anders dan gedacht en dat vond ik heel vervelend. Ik wist niet meer waar ik het moest zoeken, van osteopaat naar kinderarts naar lactatiekundige en het consultatiebureau. Vooral ook alle adviezen die we kregen, dat ik mijn baby maar moest laten huilen of hoe vaak er werd gezegd dat dit er bij hoort. Ik voelde me vaak niet serieus genomen, niet gehoord en zocht mijn toevlucht in boeken. Lezen, lezen, lezen. Heel veel ging over de baby en over hoe je hier als ouders mee om kon gaan. Vaak onderbouwd door een bepaalde methode of theorie. Eigenlijk gaat alle aandacht uit naar de baby, maar naast de geboorte van een baby wordt ook de moeder geboren. Iets waarvan ik altijd heb gedacht dat dat iets is wat je bent. Nooit heb ik geweten wat een proces dit is, een proces waarin je moeder wordt. Een proces van vallen en opstaan. Waarom wist ik hier niet van? Waarom heeft niemand het hierover? Waarom had ik me wel voorbereid op de bevalling, maar niet stil gestaan bij een goede voorbereiding op het moederschap, het ouderschap?

Wat ik nu weet is dat verwachtingen managen en een goede voorbereiding essentiële onderdelen zijn in het proces van zwanger worden, zwanger zijn, de bevalling en de eerste levensjaren van je kindje. Had ik me voor kunnen stellen hoe het echt zou zijn? Nee, dat kan helaas niet. Je hebt misschien een beeld of idee, maar je moet het echt ervaren. Waren mijn verwachtingen realistisch? Nee, maar ik wist niet beter. Moest ik het alleen doen? Nee, eigenlijk zou niemand het opvoeden alleen moet doen. Iedereen, nieuwe moeders misschien nog wel meer, heeft steun nodig van een ander. En ondanks alle mooie kanten van het moeder worden, veranderd het je enorm en het kan helpen door je verwachtingen bij te stellen, zowel voor jezelf, je relatie en je baby. Al deze gevoelens en gedachten als moeder mogen en kunnen er zijn, ze kunnen naast elkaar bestaan. Maar het is en blijft een bijzonder proces, van vrouw naar moeder worden, genaamd: Matrescence.

In mijn volgende blog zal ik meer vertellen over dit proces, Matrescence, en waarom het heel normaal is om van alles te voelen, tegenstrijdigheden in jezelf te ervaren en wat je er aan kan doen om mee te bewegen met de uitdagingen van het moederschap.

Herken je jezelf (deels) in mijn verhaal of zit je nog midden in dit proces en kun je wel wat steun gebruiken? Stuur mij gerust een berichtje en dan gaan we samen kijken hoe ik jou/ jullie het beste kan ondersteunen.